Referendum 2005 - Interview G�n�reux

Jacques Généreux : Waarom hebben wij, socialisten, in 1992 aan het franse volk gevraag om Ja te stemmen?

In de ogen van elke socialist zaten er al een aantal afschuwlijke zaken in het Verdrag van Maastricht, want het monetaire beleid werd toevertrouwd aan een centrale bank die aan geen enkele burger rekenschap hoefde af te leggen; en de begrotingspolitiek werd bevroren door een stabiliteitspact. Dus we zaten al in een Europa dat te liberaal was en waar de mogelijkheden om een echte sociaal beleid op te zetten, gericht op een sociale harmonisatie van boven af, beperkt waren.

Dus er waren veel bezwaren, maar er was een onmiskenbare bijdrage, een onmiskenbare vooruitgang, namelijk de gemeenschappelijk munt [de euro].
Want met een gemeenschappelijk munt verdwijnt in één klap het speculeren op de wisselkoersen tussen de Europese landen.

Herinnert u zich dat speculeren nog? Dat was datgene dat alle politiek onmogelijk maakte: de dictatuur van de geldmarkten. Als u niet dàt beleid voerde wat deze speculatieve heren zinde, dan had u gelijk een speculatie-crisis tegen uw wisselkoers aan uw broek hangen.

Maar door het wonder van de politieke wilskracht, zeiden de Europese landen van de ene dag op de andere: "Gaat u maar ergens anders spelen, u kunt niet meer speculeren tussen de verschillende Europese munten, want die zijn er niet meer, er is nu één gemeenschappelijke munt".

Dat was dus een mooie overwinning van de politieke wilskracht, en gaf nu vervolgens juist meer bewegingsvrijheid om de economie te reguleren via de politiek [/het beleid]. Vandaar dat de socialisten zeiden "Stem Ja, ondanks een aantal zaken die, toegegeven, opzichzelf onaanvaardbaar zijn, want het is een compromis, een echt compromis.

Een aantal zaken bevallen ons niet, maar een fundamentele vooruitgang is er."
Binnen het kader van dit nieuwe Europa met gemeenschappelijke munt, zullen we voorgoed verlost zijn van speculeerpraktijken, zal onze economie sterker zijn, en zullen we een sociaal beleid op kunnen zetten gericht op sociale harmonisatie, maar dan moeten we wel vervolgens vooruitgang boeken met de politieke unie [/een Europese Unie waar ook op Europees niveau politiek bedreven wordt].

We gokten erop dat een gemeenschappelijke munt iets afschuwlijks en onaanvaardbaars zou zijn zonder een politieke unie om een kader voor de concurrentie te stellen en de sociale en fiscale concurrentie te vermijden.
En dat men daarom noodzakelijkerwijs toch wel naar 'meer' politieke unie zou [willen]gaan.

Dus zeiden we tegen het franse volk: "Stem Ja; dit is weliswaar niet volmaakt, maar we zullen vervolgens de politieke unie verdiepen, de politieke macht versterken, om beter de [economische] markten te kunnen reguleren, en in zekere zin zal het dus beter zijn bij het volgende verdrag".

Toen was er de top in Amsterdam. Lionel Jospin - die net aan de macht was in Frankrijk - is er naar toe gegaan met de boodschap: "Luister, er is dìt mis en dàt mis met de verdragen van de Unie. Wij eisen dat er een economische regering komt, dat het [bestaande] stabiliteitspact opnieuw ter discussie komt te staan, dat er doelstellingen zoals [economische] groei en werkgelegenheid ingestopt worden ..." Kortom, we hadden een bepaald aantal eisen.

Uiteindelijk is geen enkele daarvan ingewilligd, en hebben we toch getekend. Het is niet anders. En het verhaal gaat verder. Lees verder ...